مدتی ست , عده ای از دوستان در وبسایت های اجتماعی در اعتراض به شرایط, قوانین و حتی قدرت گرفتن مخالفین فکری ایشان سیاست قهر را در پیش گرفته اند و با اتخاذ چنین تاکتیکی انتظار دارند که مدیران و گردانندگان وبسایت مربوطه, با تغییر دادن قوانین یا حذف فیزیکی مخالفان, شرایط مطلوب برای فعالیت ایشان را فراهم کنند.
سوال اینجاست که اگر قوانین در یک وبسایت اجتماعی برای همگان یکسان است و تحت شرایطی یکسان مخالفان فکری "ما" نیرومند تر شده اند, پس باید اشکال را در خودمان جستجو کنیم بقول معروف آینه شکستن خطاست. اما اگر شرایط یکسان نیست و قوانین بطور تبعیض آمیز بر علیه"ما" تدوین شده یا مدیران سایت برخلاف قوانین از نفوذ خود بر علیه "ما" استفاده میکنند, قطعا این اعتراض بحقی ست که باید با ارائه سند و مشخص کردن مورد مطرح گردد.
اما مسئله مهمتر در همین "ما" نهفته است. ظاهرا "ما" فعلا از مجموعه افرادی تشکیل میشود که "سلطنت طلب" و "مجاهد" نیستند. اما این سوال برای "من" پیش میاید که من که نه سلطنت طلب و نه مجاهد هستم تا کی در این "ما" پذیرفته میشوم؟
هر کسی متناسب با خواستگاه طبقاتی و اجتماعی خود عقیده ای دارد. شاید یک اصلاح طلب, جمهوری خواه, یا چپ سوسیال دمکرات, یک فدائی خلق, یک انقلابی برانداز و ... باشد . سوال اینجاست که بعد از حذف سلطنت طلبها و مجاهدین , "من" تا کی تحمل خواهم شد؟
خلاصه کلام اینکه الان وقت قهر کردن نیست , کسی ادعا نمی کند که وبسایتهای اجتماعی میتوانند تحولات اساسی ایجاد کنند . حتی به نظر من اطلاق "مبارزه نرم" هم برای اینگونه فعالیت ها در فضای مجازی زیادی ست تا وقتی که در ارتباط تنگاتنگ با جامعه واقعی و همراه با سازماندهی نباشد .اما در یک وضعیت بحرانی مثل اوایل شروع جنبش سبز میتوانند نقش مهمی را ایفا کنند. اگر "ما" به حقانیت خودمان خیلی مطمئنیم . بهتر این است که بمانیم , یکدیگر را تحمل کنیم ومنصفانه نقد کنیم
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر