آیا در هر مقطع زمانی و در شرایط مختلف روشهای اعتراضی ارزش یکسانی دارند؟
اگر مستقیما به تجربه های دو سال و نیم گذشته مراجعه کنیم و امکانات و شرایط فعلی خودمان را با آنزمان مقایسه کنیم به نتایج ارزشمندی دست پیدا میکنیم که چراغ راه اینده خواهد بود:
1- امکانات:
امکانات جنبش سبز در برانگیختن و جهت دادن به اعتراضات مردم از ابتدا متکی بر بهره بردن ازتبلیغات متمرکزدر فضای مجازی و سپس شعارنویسی و اسکناس نویسی در جامعه واقعی بوده است و هنوز هم چیزی به این امکانات افزوده نشده. یعنی متاسفانه سازماندهی و کار تشکیلاتی(در جامعه واقعی) نه تنها انجام نشده که طی دو سال گذشته هر آنچه بوده نیز تحت سرکوب لجام گسیحته و دستگیری گسترده فعالان سیاسی از میان رفته یا تضعیف شده.
بنابراین جنبش سبز تنها پتانسیل بسیج توده وار مردم را داراست و فراخوانهائی همچون "اعتصاب سراسری" که نیاز به سازماندهی قبلی در محیط های کار. تشکیل هسته های اعتصاب و خلاصه کار تشکیلاتی منسجم و دراز مدت دارد از محدوده توانائی جنبش خارج است و می باید تا رسیدن به چنین سازماندهی از اذهان حذف گردد.
2- روشهای مبارزه بر اساس امکانات:
راهپیمائی بنا برخصلت خود شکلی از بسیج توده وار مردم است که با امکانات جنبش هماهنگ بوده و بهمین دلیل شکل اصلی یا بهتر بگوئیم تنها شکل مبارزه تا کنون بوده. اما راهپیمائی بدلیل هزینه های زیاد ان و آماده نبودن طبقه متوسط برای پرداختن دراز مدت چنین هزینه ای عملا از سوی مردم مدتی ست بکنار گذاشته شده است.
فقط کافی ست به رکود جنبش از بعد از عاشورای 88 تا حماسه 25 بهمن توجه کنیم که بدلیل اصرار بیمورد روی این شکل خاص اعتراض پیش آمده بود.
اگر مردم در این مقطع زمانی در لاک خود فرو رفته بودند پس چرا بناگهان در 25 بهمن بپا خواستند و اگر با فراخوان رهبران و به اعتبار ابروی آنان مردم در 25 بهمن نشان دادند که هنوز مایل به ادامه مبارزه هستند چرا در مقطع بعد از عاشورای 88 بیش از یکسال جنبش در سکوت فرو رفته بود؟
پاسخ به این سوالات بسیار ساده است. راهپیمائی در این مقطع شکل مناسبی برای اعتراض متناسب با روحیه مردم,شرایط, و شدت سرکوب وحشیانه نبود
تحریم خیابان: تحریم کلیه وسایل نقلیه عمومی و شخصی از ساعت 8 تا 10 صبح در یکروز غیر تعطیل
تحریم خیابان نیز بنا به خصلت خود نوعی اعتراض خیابانی ست همانند راهپیمائی یعنی نوعی حرکت توده وار است که بخوبی در جامعه قابل دیده شدن و حتی اندازه گیری ست.با این تفاوت که در مقایسه با راهپیمائی تقریبا هزینه ای ندارد و حکومت اصلا امکان سرکوب چنین حرکتی را ندارد. مگر با تعطیل کردن مملکت!. تحریم خیابان فقط به اطلاع رسانی از طریق فضای مجازی و شعار نویسی و اسکناس نویسی در سطح جامعه نیاز دارد.
تاکنون تجربه نشده اما می توان بخوبی تجسم کرد که در صورت تبلیغات مناسب چه پیش خواهد آمد. خیابانهای خلوت در ساعاتی که میبایست بطور عادی در ترافیک شدید باشند, اتوبوسها و تاکسی های خالی و مردمی که پیاده میروند!.
روشهای مناسب برای اعتراض بعد از اینکه از فیلتر شرایط و امکانات بگذرند از انگشتان دست نیز کمترند. تحریم خیابان بدون شک یکی از بهترین و موثرترین روشهاست
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر