معتقدم در روز 16 نوامبر برای حمایت از وبلاگ نویسان زندانی, بجز اعلام حمایتهای معنوی و ارائه لیست حامیان و احتمالا انتشار یک بیانیه, بسیار موثرتر است که با یک کمپین عملی که در چهارچوب توان و امکانات وبلاگ نویسان طراحی شده باشد, همراه گردد
آیا نمی توانیم یکروز فقط یکروزاز ساعت 8 تا 18 به وقت تهران برای حمایت از " زندانیان سیاسی" از فعالیت در سایت های اجتماعی مثل بالاترین,فرند فید,فیس بوک و... خودداری کنیم؟
1-سکوت اگر بلند فریاد شود شنیده خواهد شد حتی درون زندان:
میدانیم که زندانیان به هر شکل از اخبار بیرون مطلع میشوند. میخواهیم زندانیان از درون سلولها و درهای آهنی بدانند که ما آنها را فراموش نکرده ایم. خالی گذاشتن صفحات وبسایتهای معروف اجتماعی چیزی نیست که دیده و شنیده نشود ودر صورت هماهنگی و مشارکت همگانی خودش تبدیل به یک خبر مهم خواهد شد
2- دیکتاتورها از هر حرکت جمعی گسترده وحشت دارند:
دیکتاتوها از هر حرکت دست جمعی حتی در فضای مجازی وحشت زده میشوند و حق هم دارند. تعطیلی و سفید گذاشتن صفحات مهم نیست,چیزی که حکومت را به وحشت میاندازد اجرائی شدن یک حرکت جمعی هماهنگ شده است. "خطر" در اینجاست که اگراین جماعت "یاد بگیرند" و بتوانند یک حرکت بی دردسر را هماهنگ کنند از کجا معلوم حرکت بعدی نیز بی دردسر باشد؟ مگر تفنگهای آبپاشان برای حکومت خطری داشت؟
3- این طرح شامل وبسایتهای خبری نمی شود:
سایتهائ خبر رسانی مثل کلمه و جرس یا احزاب و سازمانهی دیگرشامل این طرح نیستند و خبررسانی متوقف نخواهد شد
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر