سرانجام دیکتاتور لیبی با کمک نیروهای نظامی ناتو و دخالت مستقیم در نبرد میان مخالفان و دولت قذافی سرنگون شد . خبر خوشحال کننده ایست. بهر حال با سرنگونی هر دیکتاتور زیر پای دیگر دیکتاتورهای منطقه سست تر به نظر میرسد هر چند زیاد نمی تواند غروربرانگیز باشد. هیچ شکی نیست بدون کمک نظامی تمام عیار نیروهای ناتو داستان شاید پایانی دیگر داشت.
به عنوان یک ایرانی و عضوی از جنبش سبز ایران , نمی توانم خاطره تلخ نامه های دوستانه وبیدلیل و بی هنگام اوباما به سید علی خامنه ای فراموش کنم که کمترین اثرش دلگرمی و جسارت ایشان در انجام کودتای انتخاباتی بود. و اگر این را صرفا یک اشتباه تاکتیکی سیاست خارجی امریکا پیش از انتخابات ایران بدانیم, برسمیت شناختن دولت احمدی نژاد و دادن ویزا به این متقلب انتخاباتی جهت سخنرانی در سازمان ملل آنهم درست در اوج تحرکات جنبش سبز که با نماد شهدائی همچون ندا سراسر جهان را تحت تاثیر قرار داده بود و ناشنوائی مطلق سیاست گذاران امریکا و غرب را در مقابل فریاد دادخواهی یک ملت تنها با شعار "اوباما یا با اونا یا با ما" را چگونه باید تفسییر کرد . ما نه نیاز به لشکرکشی نیروهای ناتوداشتیم و نه نیازی داشتیم هیچ کار فوق العاده ای برای مردم ایران انجام دهید. فقط میخواستیم به اعلامیه حقوق بشر و حق تعیین سرنوشت مردم ایران احترام بگذارید و دولت کودتا را تا روشن شدن نتیجه واقعی انتخابات به رسمیت نشناسند. آیا غیر از این میتوان نتیجه گرفت که سیاست گذاران دنیای غرب با هر "دیکتاتوری" مخالف نیستند و بجز منافع مستقیم خویش به هیچ اصول انسانی پایبند نیستند و فکر نمیکنند
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر