یکی از تفاوتهای سرکوب گران مصر و ایران در همین روش های متفاوت سرکوب است که نشان از تفاوت ماهوی میان دو رژیم استبدادی ست. حکومت استبدادی نظامیان در مصر هر چقدر هم استبدادی باشد باز ذاتا مبتنی بر نظم و خواهان نظم است. اتفاقا حفظ نظم و قانون, پاشنه اشیل چنین حکومت هائی بشمار می ایند و معمولا جنبش های اجتماعی در چنین رژیمهائی شکل انقلابی و سریع به خود میگیرد. چرا که هرگونه حضور خیابانی و حتی عکس العمل خود نظامیان در پاسخ به اعتراضات مردم خود برهم زننده نظمی ست که پایه های حکومت نظامیان بر ان قرار گرفته. همچنین نظامیان به خاطر ساختار ذاتی خود, قدرت مانور کمتری نسبت به حکوتهای فاشیستی دارند. ومعمولا تا رعایت کلیه مراحل سلسله مراتب از فرمانده تا سرباز هیچ گلوله ای شلیک نخواهد شد . نظامیان به لحاظ نفرات در مقابل مردم معمولا اقلیت ناچیزی به شمار می ایند و از سوی دیگر باز بدلیل خصلت ذاتی خود در حفظ نظم,مثل پوشیدن یونیفورم و سربازگیری که معمولا فرزندان گزینش نشده ملتند در مواقع بحرانی در هنگام کشتار خونین مردم دچار گسست های اساسی میشوند که راه را برای تغییرات سریع میگشاید. همچنین فرماندهان نظامی در درجه اول مجبورند زیردستان خود را با رعب و وحشت و ترس از محاکمات نظامی بدلیل سرپیچی از دستور وادار به شلیک به سوی مردم نمایند. که این خود مانع بزرگی در راه سرکوب و کشتار فرسایشی ایجاد میکند
در مقابل حکومت های فاشیستی مانند ایران از بسیاری از این موانع راحت هستند . اراذل و اوباش و مزدوران سربازان همیشگی این حکومتها هستند که با اختیارات تمام و قدرت انعطاف زیاد و تصمیم گیری های لحظه ای وغیر متمرکز. ازقدرت سرکوبی بمراتب بیشتر برخوردارند. معمولا مشکل حکومتهای فاشیستی کنترل مزدوران و اوباش به خدمت گرفته شده در بروز وحشی گری بیش از حد ایشان است و نگران زیاده روی اوباش آموزش ندیده در زمان سرکوب است .
همچنین پاسخگو نبودن و برهم زدن نظم و قانون نه تنها مشکلی برای حکومتهای فاشیستی فراهم نمی اورد, که بر عکس خود مبتکر و طراح هر گونه بی نظمی در جامعه هستند.
حکومتهای فاشیستی معمولا بدلایل ذاتی , نیازمند به حفظ پایگاه هر چند اندک اجتماعی هستند که در سرکوبها و همچنین نمایشات دولتی نیز از این جماعت بخوبی بهره میبرند . توضیحات بالا مقدمه ای ست بر توضیح تفاوتهای بنیادین میان حکومت مصر و ایران و پاسخ به سوالاتی از قبیل اینکه به چه دلیل مردم ایران قادر نیستند درمیدان آزادی بخوابند ؟ و چرا تظاهرات خیابانی در ایران بر خلاف تونس و مصر با جمعیتی کمتر از میلیون امکان پذیر نیست
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر