آیا می توان بی تفاوتی بان کی مون در برابر اعتراض قانونی میلیونها ایرانی به تقلب در انتخابات در خرداد 88 را فراموش کرد؟
آیا سکوت مرگبار دبیر کل دربرابر جنایت علیه بشریت در کهریزک و شنکنجه و اعدام ایرانیان بخشودنی ست؟
آیا بان کی مون نامه های خانم شیرین عبادی برنده جایزه صلح نوبل را فاقد ارزش پاسخگوئی میداند؟
مگر یک زندانی تحت شکنجه چندبار امکان دارد تا دردهای خود و دیگر زندانیان را به گوش های ناشنوای ایشان برساند؟ ایا درخواستهای مکرر عیسی سحرخیز برای تشکیل کمیته حقیقت یاب خارج از وظایف ایشان است؟
آیا مقابله با جنایت علیه بشریت ودفاع از حقوق قانونی ملتها از وظایف ایشان نیست؟
آیا اینهمه درد و رنج مردم ستم دیده ایران ارزش برپائی یک جلسه شورای امنیت را نداشت؟
متاسفانه انگار نامه نوشتن به دبیر کل نابینا و ناشنوای سازمان ملل یعنی آقای بان کی مون چیزی بیشتر از کوبیدن آب در هاون نیست و وقت آن رسیده که نمایندگان و وکلای مردم ایران از ایشان رسما به سازمان ملل بدلیل اهمال در وظایف و چشم بستن بر جنایت علیه بشریت شکایت کنند و این حق مسلم ما ایرانیان است
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر