باید به 25 بهمن بازگشت و دوباره آغازکرد

آنچه نخست وزیر امام و کاندیدای تعیین صلاحیت شده انتخابات خرداد سال 88 را در زمانی اینچنین کوتاه ناخواسته به  جایگاه «رهبرجنبش انقلابی» می نشاند,قطعا انتخاب ایشان نیست. هیچ تفکر سالمی درچنین شرایطی به میل خود به گزینه انقلاب روی نمی اورد. آنچه یک «اصول گرای اصلاحطلب» (آنچنان که میرحسین پیش از انتخابات خود را چنین تعریف میکرد) به صحنه یک انقلاب دیگر بازمیگرداند, چیزی بجز ضرورت دوران و پافشاری بر اصول همان انقلاب کهن تر نیست.

ضرورتهاست که شخصی همچون میرحسین را به انقلاب برعلیه انقلاب خود میکشاند و این یک انتخاب نیست. هنگامی که استبداد دینی تمام ریشه های درخت انقلاب 57 را به عفونت کشانده و نظام تمامیت خواه نشئه از بوی نفت ودلار- کوچکترین اصلاحی را که قصد برهم زدن سهم ایشان از ثروتهای هنگفت و باد آورده این سرزمین داشته باشد را برنمیتابد.

معده سیراب نشدنی روحانیت از نفت ملی! نظریه ولایت فقیه را مدام  بالا میاورد تا به واریز وجوهات  نفتی  به کیسه گشاد نایب امام زمان وجهه قدسی ببخشد!. هرسخن از تقسیم عادلانه ثروت تفسیری بجز محاربه با خدا نمی یابد. این حقیقت چکیده نظام متکی بردین است و در چنین نظامی اصلاحات افسانه است!.

چگونه میتوان از میرحسین انتظار داشت خود را با تحولاتی این چنین سریع از نقش کاندیدای ریاست جمهوری نظام تا رهبرجنبش انقلابی بسهولت تطبیق نماید؟ کدامیک از مدعیان توانستند خود را با این تحولات برق آسا هماهنگ نمایند؟ وقایع تند و سرگیجه آور بود, هم برای میرحسین و هم برای جنبشی که از صندوق رای زاده شد.

سه سال از حصررئیس جمهور و شیخ اصلاحات گذشت. هزاران اسیر,دهها کشته  و صدها زندانی ماحصل رویش سبز جوانه ایست که هنوز کامل سر از خاک درنیاورده با دشنه استبداد خونین شد. نظام نالایق ولایت نیز گرفتار در قهرملت, شکسته در تنش های درونی وبحران بین الملی در آستانه فروپاشی است.

 جنبش امروز همچنان از فقدان رهبری و سازماندهی رنج میکشد. با کوله باری از تجربه  باید به مبدا 25 بهمن بازگشت وراه نیمه تمام را از همان نقطه آغازکرد. خیابانها, محلات, کارخانه ها, دانشگاه ها...جایگاه واقعی سازماندهی و رویش جوانه های سبز مقاومت در آستانه بهار است